Kobieta wykonuje badanie błędnika VNG w gabinecie specjalisty.

Badanie błędnika VNG – na zawroty głowy

Kategorie • Diagnostyka

Badanie błędnika VNG – na zawroty głowy

Przedział wiekowy pacjenta:

powyżej 7 roku życia – badanie wymaga współpracy i świadomego udziału pacjenta

Przygotowanie do badania:

  • w dniu badania pacjent powinien być na czczo (minimum 4 godziny od ostatniego posiłku),
  • osoba badana nie może mieć makijażu, zwłaszcza makijażu oczu,
  • na 24 godziny przed badaniem pacjent nie może przyjmować leków oddziałujących na ośrodkowy układ nerwowy (np. leki
  • uspakajające, leki stosowane w leczeniu zawrotów głowy) – zalecana wcześniejsza konsultacja z lekarzem prowadzącym,
  • po badaniu pacjent nie powinien prowadzić samochodu,
  • po badaniu wskazana jest opieka osoby towarzyszącej ze względu na możliwość wystąpienia nieprzyjemnych objawów.

Czas trwania badania:

około 1,5-2 godzin

Opis badania:

To jedna z najnowocześniejszych i niezbędnych metod diagnozowania zaburzeń narządu równowagi. Badanie polega na rejestracji ruchów gałek ocznych za pomocą kamer umieszczonych w specjalistycznych goglach, które pacjent zakłada na czas badania. VNG obejmuje wiele prób oceniających reakcje błędnika i jego połączeń z narządem wzroku na zmianę położenia ciała.

Badanie VNG składa się ze zróżnicowanych testów niezbędnych do pełnej diagnostyki zaburzenia błędnika:

  • próby oczopląsu spontanicznego,
  • próby oczopląsu spojrzeniowego,
  • próby ruchów sakkadowych,
  • próby śledzenia wahadłowego i liniowego,
  • próby optokinezy OPK,
  • próby zmiany szybkiego położenia głowy i ciała (Dix-Hallpike’a),
  • próby kaloryczne,
  • próby obrotowe - automatyczna rejestracja i analiza oczopląsu podczasobrotowego i poobrotowego,
  • próba impulsowa/wahadłowa BURST: IFO – Indeks fiksacji, VVOR – Odruch przedsionkowo-okoruchowy, VOR – Odruch przedsionkowo-oczny, COR – Odruch szyjno-oczny.

Wskazania do przeprowadzenia badania:

  • zawroty głowy,
  • częste bóle głowy,
  • zaburzenia równowagi,
  • niewyraźne widzenie (np. mroczki, widzenie przez mgłę),
  • szumy uszne,
  • podejrzenie choroby Meniere’a.